Zaatakował koronawirus i rozprawy zostały zniesione.
Wręcz przeciwnie – w sądach teraz toczy się walka o „wyczyszczenie” referatów w tym zakresie, o który zawsze trudno zadbać w natłoku codziennej pracy, wobec konieczności przygotowywania się do rozpraw przez sędziów oraz protokołowania na salach przez sekretarzy.
Zatem teraz można sięgnąć do akt oznaczonych na półce w szafie: „do wglądu”, a może nawet uda się do półki: „oczekujące”.
Pisać to tyle co wybierać i przemilczać. W dzienniku, podobnie jak w wierszu, można sobie pozwolić na długą chwilę ciszy, na urwanie w pół słowa. Piszący jest zwolniony od wszystkich przejść, wprowadzeń, od całej tej tkanki łącznej, którą tak długo trzeba przygotowywać, wyrabiać jak ciasto. – Jean Guitton
Nie istnieje pełne przedstawienie rzeczywistości. Tylko wybór. – Pär Lagerkvist
Te dwa cytaty poprzedzają LAPIDARIUM III Ryszarda Kapuścińskiego.
Gdzie indziej ten sam Autor posłużył się refleksją, którą tak lubię przytaczać moim aplikantom, że:
Trzeba przeczytać 100 książek, żeby móc napisać jedną.
Czyż nie przypomina to nam wszystkim pracy prawnika?
Jako sędzia orzekający swego czasu w Gdańsku, nauczyłem się pisać wedle reguł szkoły gdańskiej i swego czasu przeżyłem wielki szok, gdy w me ręce wpadło uzasadnienie wyroku napisane przez sąd krakowski.
Dobrze wiemy, że podobnie, jak w psychologii, również w prawie mamy szkołę krakowską i całą resztę.
Ostatnimi czasy wielokrotnie wyrażany jest pogląd, zgodnie z którym dowód z dokumentu jest więcej wart od dowodów osobowych, a w szczególności od dowodu z zeznań świadków.
Dla pełnego obrazu prawie zawsze konieczne jest jednak przeprowadzenie poszczególnych dowodów, w tym przesłuchanie świadków i stron, nie zaś wyłącznie opieranie się na dowodach na piśmie.
Zgadzam się, że „jeżeli okaże się, że strony różnie rozumiały treść złożonego oświadczenia woli, to za prawnie wiążące – zgodnie z kombinowaną metodą wykładni – należy uznać znaczenie oświadczenia woli ustalone według wzorca obiektywnego. Oznacza to, że przy wykładni oświadczenia woli należy – poza kontekstem językowym – brać pod uwagę także okoliczności złożenia oświadczenia woli, czyli tzw. kontekst sytuacyjny. Obejmuje to nie tylko przebieg negocjacji, ale także zachowanie stron w trakcie realizacji stosunku prawnego oraz jego zakończeniu.” (tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia z dnia 9 kwietnia 2019 r. (V ACa 41/18, LEX nr 2698115).
Oczywiście zgodnie z wykładnią językową to, jak strony rozumiały poszczególne postanowienia umowne w trakcie jej wykonywania, wynikać będzie nie z zeznań czy wyjaśnień, ale w dużym stopniu z dokumentów.
Zapewne każdy ma już swój własny ranking zmian w k.p.c., z których jedne uznaje za rozsądne, inne za mniej przydatne, a jeszcze inne za absurdalne.
W mojej ocenie najważniejszą zmianą, która zaważy na całym procesie, bądź może zaważyć, jeżeli tylko sąd będzie chciał skorzystać z danej mu możliwości, jest wprowadzenie unormowania art. 156 (1) k.p.c., zgodnie z którym:
W miarę potrzeby na posiedzeniu przewodniczący może pouczyć strony o prawdopodobnym wyniku sprawy w świetle zgłoszonych do tej chwili twierdzeń i dowodów.
Na posiedzeniu, czyli zarówno na posiedzeniu, które nie jest rozprawą, jak i na rozprawie.
Niemniej ten moment nie może nastąpić wcześniej niż po zgłoszeniu twierdzeń i dowodów. Czyli właściwie po wymianie pierwszych pism procesowych, o jest pozwu i odpowiedzi na pozew. Na przykład na samym początku posiedzenia przygotowawczego. Albo na pierwszej rozprawie.
Widzicie to przejście nad wodospadem?
Właśnie na urlopie zastanawiałem się, że trzeba sporo pracować, żeby móc tam przejść.
I trzeba sporo odwagi.
Zdjęcie z dzisiaj, tak świeże, jak informacja, że właśnie ogłoszono ustawę nowelizującą KPC.
Życzę odwagi w stosowaniu tej nowelizacji.
